ONE WONDERFUL NIGHT

Farrah Nicolah's POV

Ilang oras din silang nag stay dito sa restaurant bago sila umalis ng araw na 'yon. Mga around 8:30 PM na nang umalis sila kasama si Flynn. Masaya silang umuwi no'ng araw na 'yon, habang ako naman ay tinapos ang gabing 'yon sa pag- aakalang okay lang ako.

Pero sino ba ang niloloko ko?

Alam ko naman na niloloko ko lang ang sarili ko.

Because at first, yes, maybe, I really thought I was okay. I really thought na tanggap ko na, na may girlfrienda na siya. Akala ko tanggap ko na, na hindi talaga kami ang para sa isa't-isa.

Ngunit habang lumilipas ang minuto, oras, at araw ay napagtanto kong hindi pala talaga. Hindi ko iyon tanggap at alam kong hindi ko pala talaga kayang tanggapin ang lahat ng mga 'yon.

Hindi ko makayanang isipin na may hahalikan at ikakama siyang ibang babae. Kung ang makita ko nga siyang may kasamang iba ay maskit na, 'yon pa kaya? At higit sa lahat, ang hinding-hindi ko matatanggap ay ang malaman ko na may mahal na pala siyang iba.This belongs to NôvelDrama.Org - ©.

Akala ko ba mahal niya ako?

Ilang araw pa lang ang nakalipas simula no'ng sinabi niya 'yon sa'kin ah? Pero bakit may Freya na agad siya bigla? Bakit nalaman ko na lang na may girlfriend na pala siya? And worst is that, ang sabi pa ng mga kasamahan ko dito restaurant, na matagal na raw sila?

Ibig sabihin ba no'n na second choice lang ako? Na parausan niya lang ako habang nasa ibang bansa ang girlfriend niya? Ginawa niya ba akong kabit?

Mas lalo lang nagkabuhol-buhol ang isipan ko. Ang sakit na nararamdaman ng puso ko ay mas dumoble pa yata. Hindi ko halos malunok ang bukol na nakabara sa lalamunan ko, dahil sa lahat ng naiisip ko. "Hello! Earth to Nicolah!"

Napakurap-kurap ako ng marinig ko si Beau. Nakita ko siyang kumakaway sa aking harapan. Kumunot ang noo ko at naguguluhang napatingin sa kanya.

"Oh?" Tipid kong sagot.

"I have been calling for God knows, I don't know how many times already! Ano na naman ba ang iniisip mo? Why are you thinking deeply again?" Sunod-sunod niyang tanong.

Tumaas ang isang kilay niya at atentibong naghihintay sa aking sagot. Napaiwas na lang ako ng tingin at bumuntong-hininga. Kinuha ko ang aking tinidor ko at tumusok ng pork steak. Ulam na dala ko na pinagsaluhan naming dalawa. Nandito kami ngayon ni Beau sa locker room. Pareho kaming afternoon shift kaya sabay na naman ang break-time namin ngayon. Nagpakawala na naman ako ng isang malalim na hininga bago siya sinagot. "Wala naman." Pagsisinungaling ko habang ngumunguya.

"Wala naman? Come on, Nicz! I won't buy that." Umiiling na wika ni Beau. "Maybe you just don't want to be with me, 'no? Because of what I have observed, you are already like this since the day we started to have the same schedule." Natigilan naman ako sa sinabi niya. Ibinalik ko ang paningin ko sa kanya at nakita kong nakataas ang isang kilay niya. Sa totoo lang gusto kong matawa sa reaksyon niya, pero pinipigilan ko 'yon. Dahil sa kabila ng nakakatawa niyang expresyon ay alam kong seryoso siya.

Hindi ko napigilan ang mapangiti. Hindi ako makapaniwalang tumitig sa kanya at napailing.

"Hindi bagay sa'yo Beau. Hahaha! H'wag ka nga'ng OA d'yan. Sadyang pagod lang talaga ako kaya ako ganito. Sorry naman kung iyan ang naiisip mo." Sabi ko sa kanya at napanguso.

Narinig ko siyang bumuntong-hininga sa aking harapan at napapailing din. Halatang hindi kumbinsido sa aking sagot.

"I know you have a problem, Nicz. But... if you don't want to share it with me, I would understand. Just please remember that I am always here for you. Very willing to listen to you, and help you in any way that I can, okay?" Marahan at seryosong sabi niya.

Nakagat ko ang ibabang labi ko. Kapagkuway tumango na lang ako bilang sagot sa kanya.

"Thank you, Beau." Tipid akong ngumiti sa kanya.

Parang mas lalong kinurot ang puso ko dahil sa sinabi niya. Obvious ba ako masyado? Halata ba talaga na may kinikimkim ako sa sarili ko?

Ikinurap-kurap ko ang mga mata ko nang maramdaman kong nag-iinit ang nga sulok no'n. Marahan akong napailing at itinikom ang bibig ko.

Sa totoo lang, gusto ko ng may maka-usap ako at mailabas ko itong nararamdaman ko. Pero hindi ko alam kong paano. Wala akong lakas at hindi ko alam paano sisimulan.

Though, dati pa man ay ganito na talaga ako. Hindi ako marunong mag kwento o magsabi ng saluobin ko. At hindi lang iyon dahil sa nahihiya ako. Isa na rin sa rason no'n ay dahil alam ko, bukod sa sarili ko, alam kong lahat naman tayo ay may kanya kanya ring pinagdadaanan sa buhay.

Kaya ayaw kong maging isang pabigat, o di kaya'y dumagdag pa sa mga proproblemahin ng ibang tao. Kaya nga mas pinipili kong sarilinin na lang lahat ng ito. Kahit sa Mama ko ay hindi ko ito masabi-sabi sa kanya. Bukod sa halos hindi na kami magkasalamuha dahil sa hindi parehong schedule naming dalawa, ayaw ko rin malaman niya ang tungkol dito.

Tama na 'yong nalaman niya dati na nasaktan ako no'ng pinagtaksilan ako ng dati kong boyfriend at bestfriend.

Isang oras lang ang break namin kaya mabilis lang itong natapos. 10 minutes na lang at babalik na ulit kami sa trabaho. Nakaupo lang ako dito sa may sala habang tinitignan ang sarili ko sa salamin. Halatang kulang ako sa tulog dahil kitang- kita iyon sa malaki kong eyebags at konting itim sa ilalim ng mata ko. Linagyan ko iyon ng konting concealer para matakpan. Naglagay din ako ng konting foundation pagkatapos ay rose pink matte lipstick.

Inayos ko ang buhok ko at ang suot kong uniform. Nang matapos ay inaya ko na si Beau na pumasok na ulit kami.

"Beau, tara na?" Tanong ko sa kanya.

Naabutan ko siyang nakatingin sa cellphone n'ya at parang problemado. Kumunot ang boo ko at nilapitan ko siya.

"Okay ka lang ba?" Nag-aalala kong tanong sa kanya. He seemed bothered and nervous.

"Ahm, Nicz, I don't think I will go back there. I need to go somewhere. It's an emergency, I'm sorry."

"Huh? Ah gano'n ba? Ah, sige sige. Walang problema. Ako na magsabi kay Ma'am Lina. Pero ano bang sasabihin ko?" Nag-aalangan kong tanong sa kanya.

Halata sa itsura niya na atat na siyang maka-alis kaya ang ginawa ko ay marahan ko na lang siyang tinulak papalapit sa pintuan.

"Ay siya, sige na. Umalis ka na. Sasabihan ko na lang si Ma'am Lina na may emergency ka." Sabi ko sa kanya. "E message mo na lang si Ma'am Lina ha?" Dagdag kong sabi sa kanya bago siya umalis.

Tumango lang si Beau at nagpasalamat bago nagpaalam sa akin. Nagpakawala naman ako ng isang malalim na hininga habang tinatanaw siyang mabilis na naglalakad papuntang parking lot. Ano kaya ang nagyari? Sana okay lang siya. "What happened?"

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang boses na 'yon, galing sa aking likuran. Napalunok ako. Ramdam ko ang biglang pagkagulo ng sistema ko ng dahil lang sa boses na 'yon!

Napalunok ako at marahang bumuntong-hininga. I gathered all my thoughts and regained my composure, before turning to him.

"What happened?" Malamig na tonong tanong niya ulit sa akin. Nakagat ko ang ibabang labi ko at napalunok ng makita ko ang pag-igting ng kanyang panga. "Where is he going? Aren't you two supposed to be going back to work now?" Ang pamilyar na kalabog ng puso ko kapag and'yan siya ay ayan na naman.

"A-ah, oo, s-sir." Nauutal kong sagot sa kanya. "Ahm, kaso p-po ay may e-emergency daw po si Beau kaya hindi na raw siya makakabalik." Magalang kong sagot sa kanya.

Kumunot ang noo niya dahil do'n. Bakit ba kasi siya nandito? Akala ko ay wala siya, tulad lang din no'ng mga nagdaang araw. Iyong last na punta niya dito kasi ay 'yobg araw na nag dine-in sila. Pagkatapos no'n ay hindi ko na siya nakikita. Ang alam ko lang ay tumatawag siya sa manager in charge sa mga araw na iyon para mag-update kung kamusta ang restaurant niya rito.

Hindi ko alam kong dahil ba sobrang busy niya lang o sadyang iniiwasan niya ako kaya hindi siya pumupunta dito. Pero, ano ba itong mga iniisip ko? H'wag ka nga masyadong feelingera, Nicz! For sure busy 'yan sa girlfriend niyang ilang taon niya ring hindi nakakasama!

Nang dahil sa naisip ko ay biglang pumait ang aking pakiramdam. Ang kaba na kanina kong naramdaman ay na haluan iyon ng pait.

"Babe?"

Natigilan ako ng marinig ko ang pamilyar na boses ng babaeng 'yon. Gusto kong silipin at kompirmahin ang ang babaeng nasa likuran niya, pero hindi ko iyon makita kasi natatabunan niya iyon sa malaki niyang katawan.

If you're loving the book, nel5s.org is where the adventure continues. Join us for the complete experience all for free. The next chapter is eagerly waiting for you!

Umangat ang tingin ko sa mukha niya at naabutan ko ang mariing titig ng kanyang dalawang mata.

"Flynn? What are you doing there? What took you so long?" Umikot ang babae galing sa likuran niya papunta sa kanyang gilid.

Alam kong narinig niya ang babae pero hindi niya iyon pinansin o liningon man lang. Napalunok na lang ako dahil hindi niya pa rin inaalis ang paningin niya sa akin.

"Babe, what's happening?" Tanong no'ng girlfriend niya sa kanya. Humawak siya sa braso ni Flynn pero hindi pa rin siya tinignan nito. Kumunot ang noo ng babae at napatingin sa gawi ko, nang mapansin niyang nakatitig lang si Flynn sa akin. Tinaasan niya ako ng kilay kaya napa-iwas lang ako ng tingin. Napalunok ulit ako at tumikhim bago nagsalita.

"Uhm, e-excuse me, Ma'am and Sir. Pasok na po ako sa loob." Kapagkuway sabi ko na lang para maka-alis na ko sa harapan nila. Hindi na ako makatingin sa kanilang dalawa dahil puot lang ang nararamdaman ko habang nakikita sila. Narinig ko ang pagbuntong-hininga ni Flynn. Mabilis akong umalis sa harapan nila at naglakad na papuntang back door. Hindi ko na hinintay na makasagot sila.

"Come on, babe! Let's go back there and continue what we are doing." Narinig kong malanding sabi ng girlfriend niya bago ko isinara ang pintuan.

Habang naglalakad ako ay mapakla akong napangisi. Ngayon ko lang naalala kung saan ko unang nakita ang babaeng iyon. Kaya pala pamilyar na siya sa akin dati paman. Dahil siya pala 'yong magandang babae na nakasalubong ko rin no'n na lumabas galing sa opisina ni Flynn.

Wala sa sarili akong napapailing.

"Huh! So, nag sinungaling ka nga talaga sa akin ah? Akala ko ba wala kang girlfriend? Hahaha lol." Mahina kong bulong sa aking sarili.

Flynn Noah's POV

For the past few days, I have let myself get busy and drowned with work and other things that are related to our business. I really thought that it would help me divert my attention from her but I as expected, that will never be enough.

For those months of being with her, I know that I have germinated deeper feelings toward her. She has planted a long and deep-rooted seed that grows very well within the deepest and lowest ground of my heart. And how should I uproot it? That's the hardest question that I really can't answer.

Kung sa ilang araw nga lang na hindi ko siya makita ay parang kay hirap na, ang tuluyan pa ba siyang kalimutan? That would definitely be imposible.

Though, maybe as the time pass, my feelings for her will soon be gone, just like the leaves that will be withered as the tree goes old.

Maybe like a tree that ages as time and season pass, which will cause the leaves to fall, shrink, dry up, wilt, and fade, whether as a natural process or not. I hope I will feel the same way.

I know, eventually, this will also be gone. That my feelings for her will also fade away. I know it will never be easy. But for her sake, and to mine as well, I know I don't have a choice but to accept it anyway.

I inhaled some air and let it out slowly as I signed the last paper that needs my signature, before massaging my temple.

I have been out for days and didn't go to work which is why I needed to sign a lot of order forms, requisition forms, schedule forms, etc. I silently thank God that Freya went home, or else she will be bugging me until I won't finish my work. I look at my wristwatch and saw that it was past 10 PM already. It's not my first time going home late, usually ito na talaga ang ginagawa ko. Minsan ay sumasabay pa nga ako sa mga empleyado kong umuwi, kaya wala itong problema sa akin. I gathered first all the papers that were scattered on my table and put it on the side. I stood up, and stretch my back and neck to flex my muscles. I have been here in my office since kaninang mga 6 PM. And I just went inside the restaurant no'ng breaktime niya, but I didn't expect na makita ko siya kanina.

I got curious about what was happening to them that is why hindi ko napigilan ang tanongin siya kanina. I know it was rude of me but I don't care if hindi na bumalik ang kasama niya, or kung ano man ang rason kung bakit nag undertime siya.

Actually, what bothers me the most was her reaction when she saw me, and especially the moment she also saw Freya. I don't want to expect it, but what I saw in those eyes the moment she sees us was different. Not to mention that moment when we dine in here a few days ago. Did she seem bothered and... jealous?

But, after all, alam kong ako pa rin ang masasaktan kong aasa ako. Kaya mas pipiliin ko na lang na ignorahin ang naiisip kong iyon. After all, she has made her decision. If that decision was already final, then, there is nothing I can do but respect it.

I let out a heavy sigh and went out of my office. I locked the door and looked up when I heard a sudden rumble of thunder. I winced. The sky is already dark since it is already late, but it became a bit darker because of the gloomy clouds. "Seems like it's going to rain, huh?" I mumbled before going inside the restaurant using the back door.

As soon as I opened the door, I saw everyone busy doing different things. I first went to the dishwashing area and saw my 2 dishwashers loaded with a lot of used glasses, plates, and utensils. They greeted me and so I greeted them back. I ask them how they are doing, and they answered me respectfully. "Okay lang po kami, chef. Salamat po."

And after that, I then went straight to the kitchen. Everyone is busy cleaning their stations. And some of them are also assigned in cleaning the big burners, fryers, and ovens.

Our restaurant closes at 10 PM, but the last call for orders will be at 9 PM. Orders beyond that time will never be accepted already. Ayaw ko kasing madamay pa pati ang schedule ng mga empleyado kong masisipag na nagtatrabaho. Their schedule is already fixed. I know they are doing their jobs well, and as a give back to them, I want to show them that I truly cared for them.

Though, minsan may mga instances talaga na hindi nila maiwasang mag overtime. Lalo na siguro kapag ang mga guest ay matagal kong umalis. But, I surely give them their overtime salary as well.

All of my employees greeted me the moment they saw me. I also greeted them back, heartfully. And then I went near to Josh, the head chef here in the kitchen, and ask him how was the service earlier. He was on the other side part of the kitchen, near the dispatching area. He was in front of a laptop, maybe doing some ordering online for tomorrow's stocks.

"Good evening, chef. Ah, okay naman po ang service kanina. Wala naman pong complains o kahit ano." He answered me politely.

I nodded my head and tap his shoulder. "Good, then. Thank you, Josh."

After that brief conversation with Josh, I also went to the dining area. The moment I arrived there, my eyes automatically drifted to the woman who can capture my sight even without doing something.

She was struggling to wipe the upper part of the glass wall. She was jumping a bit that is why tumataas ang suot niyang skirt na uniform. Their uniforms are not that short. It was actually just an inch above the knees. But, I suddenly just feel the want to change their uniforms, just because of this view that I am seeing.

My forehead creased and my eyebrows furrowed as I was walking fastly to where she was.

"Farrah, stop that!" I told her with restrained anger.

She then looked at me with her back in mine. Her eyes widely opened and her mouth dropped. She turn around and faced me. It is so obvious in her reaction that she was shocked at my presence. "H-huh?" She asked confusingly.

I sighed audibly. My eyes then dropped from her face then down. I groaned violently because of what I saw. Her gifted bossoms are obviously seen since the two buttons of her uniform are now open.

I unconsciously gritted my teeth as I closed the distance between us, which made her move back a little bit. And because of that move of hers, she was now slightly leaning against the glass wall. I was towering over her as I look around. Thank God there are no more customers around and all of my employees that are left were all girls. The boys that are left were all in the kitchen area, so yeah... I can now breathe.

I shook my head and look back at her. "Can you please kindly close those buttons, Farrah? You're bossoms are so obvious!" I said a bit irritated. "And... stop jumping there. Your skirt goes up every time you did that! Bakit ba kasi ikaw ang gumagawa niyan? Isn't that work assigned for a man?"

Her eyes even grow bigger and so is her mouth opened wider after hearing what I said. And then her eyes dropped down to her chest. She then hastily closed the buttons with her shaky hands.

"Ah, si Beau po sana ang gagawa nito, sir. Kaso nag undertime po kasi siya kaya ako na lang ang gumawa." She explained.

I sighed again and shook my head.

"Give me the rag, then," I told her hand opening my hand, and asking her to give it to me.

It's better for me to just clean it up by myself than see her having a hard time reaching the high areas that will lead her to expose those beautiful long legs of hers.

That would be a BIG NO!

To be continued...